🍀✨ Z plecakiem doświadczeń 🎒 Weteranki IVF ✨🍀

No to i ja się przywitam, pyknęło 10 lat życia w ciągłej walce, w klinikach od 2018 roku 🙈

Patrząc na ogrom smutnych i trudnych historii poczułam ,że może jednak nie powinnam dusić się z tym sama…
Zacznę od tego,że od zawsze chciałam być mamą i kochać. Jako jedynaczka wychowana w dużym rygorze zawsze odczuwałam brak ciepła i miłości rodzicielskiej. Zapewne ona była, tylko nikt nie nauczył moich rodziców ją okazywać. Dla nich okazywanie emocji to była oznaka słabości. Niestety życie układało się tak,że nie spotkałam na swojej drodze odpowiedniej osoby… w wieku 27 lat zakochałam się,ale bez wzajemności. Wystarczył jeden raz bez zabezpieczenia i zaszłam w ciążę … niestety druga strona nie podzielała mojego entuzjazmu i jedyne co zaproponowała to kasę na aborcje…bo przecież będę obciążeniem dla kariery i w ogóle….Zostałam sama. Sama z ciążą. W tym czasie mój tata walczył z rakiem,a ja byłam na umowie czasowej. Sytuacja patowa. Stres ,brak dbałości o siebie doprowadziły do starty w 12 tygodniu ciąży. Wszystko mnie przygniotło. Zaczęłam nadużywać alkoholu,ale szybko jakoś się ogarnęłam. Mając 28 lat wydawało się ,że poznałam w końcu drugą połówkę… okazało się ,że mój luby był niedojrzały … po którejś kłótni wyrzuciłam go z domu.. pojechał odreagować w góry i już nie wrócił. Spadł i się zabił. Jego rodzice mnie obwiniali o to. Musiałam jakoś to przepracować. W końcu w wieku 30 lat poznałam mojego Marka. Po tylu przejściach nie łatwo było wpuścić kogoś do swojego życia. Nie zabezpieczaliśmy się . On chciał mieć dzieci ,ja tym bardziej… i tak mijały lata. Zaczęłam się badać . On uważał,że mamy czas …przecież kobiety po 40 rodzą też.. okazało się ,że mam guza jajnika.. operacja stres,czy uda się go oszczędzić,czekanie na wyniki histopatologii. W końcu po kolejnych latach mając 39 lat postawiłam go pod ścianą. Albo idziemy po pomoc do kliniki i on się zbada ,albo to nie ma sensu..zgodził się od razu… sierpień 2024r. dwa tygodnie leżałam w szpitalu na karowej ,gdzie przebadali mnie od stóp do głów.. nic nie znaleźli… następnie wrzesień pierwsza wizyta w klinice badanie nasienia i zonk… obniżone bardzo parametry. Słaba jakość. Kwalifikacja do in vitro. Październik 2024r. Pierwsza stymulacja 1 zarodek,transfer nieudany. Listopad 2024r. Druga stymulacja zero zarodków. Jakbym dostała w twarz…. Dodatkowo polip, skierowanie na histeroskopie. Styczeń 2025r. histeroskopia w znieczuleniu miejscowym w szpitalu , zapaść … znieczulenie musiało dostać się do krwioobiegu. Trauma. Decyzja o zmianie kliniki. Luty 2025r. Terapia hormonem wzrostu, długi protokół . Marzec 2025r. Punkcja ,transfer i ciąża biochemiczna. Kwiecień 2025r . Umiera mój ukochany dziadek i dwa dni przed pogrzebem kolejna histeroskopia. Zapalenie endometrium. Leczenie antybiotykiem. Kolejny transfer maj… ciąża ta upragniona, wyczekana i wyśniona.. wszystko książkowo . Nagle wyniki Sanco… trisomia 18. Mój świat się zapadł. Amniopunkcja w szpitalu. Po dwóch tygodniach wynik potwierdził to co test Sanco. Rozpacz, szok, niedowierzanie i pytanie co teraz. Pomimo odstawienia leków z dnia na dzień, koszmarnego obrazu USG serce nadal biło… ale podjęłam najgorsza decyzję mojego życia.. że mój syn odejdzie bez cierpienia i na moich warunkach. Że tyle dla niego mogę zrobić. Znalazłam pomoc w klinice w Wiedniu. Trafiłam na cudownych lekarzy w tym całym dramacie. W poniedziałek 27 lipca podano mi tabletki,które gwałtowanie obniżyły poziom progesteronu. To odcięło dziecku tlen i pożywienie. Następnego dnia ,gdy zjawiłam się w klinice serduszko już nie biło. Zrobiono zabieg w narkozie . Niczego nie byłam świadoma . Dostałam dużo wsparcia. Wróciłam do Polski i poczułam przeraźliwą pustkę. Ale wiedziałam ,że muszę iść dalej i to jak najszybciej. A z tym co zrobiłam będę musiała żyć. Ale nie żałuję. Wiem jak takie dzieci cierpią. Nie mają szans. Tutaj dziękuję dziewczynom z forum , które były przy mnie cały czas i wspierały w tym koszmarnym momencie. Naprawdę nikomu nie życzę. Korzystałam z pomocy psychologa i psychiatry. Byłam na lekach. Wróciłam szybko do pracy by jakoś odzyskać równowagę . Październik 2025r. Pierwszy monitoring cyklu naturalnego. Wszystko książkowo. Jest owulacja. Wyznaczony termin transferu. Przyjeżdżam do kliniki i nagle się okazuje ,że rozmrożona blastocysta 4.1.1 fragmentuje,nie nadaje się do transferu. Płacz. Decyzja rozmrażamy kolejna 4.1.2. Czekanie… wychodzi lekarka i ma łzy w oczach i ja już wiem.. moja nadzieja legła w gruzach. Nikt nie wie dlaczego. Najlepsze laboratorium w Polsce. Najlepsi embriolodzy. Moja ukochana doktor sama nadzorowała cały proces. Wracam do domu… płaczę ,zapadam się w sobie… najlepsze zarodki i taka porażka… następny dzień g. 14.00 dzwoni doktor i wesołym głosem mówi,że stał się cud.. że ostatnia blastocysta ,która rozmrażali rozprężyła się w nocy i podjęła dalsze podziały. Nie dzwonili rano by mieć pewność i obserwowali pod embrioskopem.Także biegiem do kliniki bez zbędnych nadziei . Transfer o godz.17.00 przeprowadzony przez szefostwo kliniki Novum. I tak dziś mija 5dpt a ja jeszcze się nie podniosłam… czuję się jak bokser na ringu ,który został powalony i wstał na chwiejnych nogach… czekam na nokaut . Nie mam siły myśleć,nie mam siły na nic… próbuje się poskładać by móc wziąć na klatę wynik bety.

Jak się jest "trudniejszym" pacjentem i ma dużą wiedzę, to chyba bardzo ciężko trafić tak, żeby wszystko pasowało. Ja uznałam, że trzymam się na razie wróbla w garści, że tak powiem 😂 (i dostępności środków na leczenie), bo we Wro i tak chyba nie ma kliniki i lekarza, z którymi czułabym 100% zaufania i opieki. No i terminy do topowych nazwisk potrafią też powalić na kolana - jak legendy o zapisach do M. Paliga czy cos...

Także wybaczcie,że się nie odzywałam,ale nie miałam przestrzeni by wspierać innych…

Ewcia pamiętam Cię z wątku Angeliusowego 🌺

Kurde też tak mam, łączę się w bólu Marz91 . Ostatnio byliśmy na weselu, gdzie posadzono nas przy parze z 2 miesięcznym bobasem, co za nie fart. Para, która jest ze sobą krócej niż my się staramy... Jak wjechały rozmowy z ich strony kiedy mógłby być dobry moment na drugie dziecko, to myślałam, że wyjdę i nie wrócę, tak mnie to przytłoczyło. Mam wrażenie, że te tematy po naszych znajomych na tyle mocno ostatnio się przewijają, że tracę zdolność do naturalnych interakcji społecznych w tym wszystkim.

Ludzie nie mają taktu i empatii, ja mam jej aż za dużo niestety... Od znajomych usłyszałam, że oni mają dziecko naturalnie, a nie jakieś tam invitro... Bez komentarza... nie wiedzieli że my właśnie team IVF, ale czy jakby wiedzieli to i tak by tak powiedzieli? Pewnie tak.

Ostatnio odcinam się od ludzi, rozmowy o niczym, brak zrozumienia, wieczne dogryzanie, ból 🍑, bo wydaje im się, że ktoś ma lepiej niż oni. I właśnie zawsze próbowałam to tłumaczyć, nie komentować, ale mam tego dosyć, i zaczyna wyłazić ze mnie jędza...

Jestem ciekawa czy macie jakieś sprawdzone sposoby na wyciszenie głowy? Takie „wentyle bezpieczeństwa”?

Co tutaj się wydarzyło przez te kilka godzin podczas których dostałam bana 🙈
Tyle trudnych, szczerych, poruszających serce historii silnych kobiet 😮
Powiem wam, że ilość tych historii i ich „kaliber” przeszedł moje najśmielsze oczekiwania!

Jestem ciekawa czy macie jakieś sprawdzone sposoby na wyciszenie głowy? Takie „wentyle bezpieczeństwa”?

Co tutaj się wydarzyło przez te kilka godzin podczas których dostałam bana 🙈
Tyle trudnych, szczerych, poruszających serce historii silnych kobiet 😮
Powiem wam, że ilość tych historii i ich „kaliber” przeszedł moje najśmielsze oczekiwania!

Jestem ciekawa czy macie jakieś sprawdzone sposoby na wyciszenie głowy? Takie „wentyle bezpieczeństwa”?

Jestem ciekawa czy macie jakieś sprawdzone sposoby na wyciszenie głowy? Takie „wentyle bezpieczeństwa”?