🍀✨ Z plecakiem doświadczeń 🎒 Weteranki IVF ✨🍀

No dlatego ja już omijam szerokim łukiem wszystkie dietetyki hormonalne na Instagramie na które kiedyś miałam faze, gdzie często jest tworzona taka religia, że jak podniesiesz tę jedną brakującą witaminę, albo zmienisz ten jeden nawyk, to uda się zajść w ciążę. Fajna idea, i wiadomo że zawsze warto o siebie dbać, ale mi osobiście już za bardzo to daje na głowę i wpędza w poczucie winy, że ciągle robię za mało, że ciągle robię coś źle, bo nie wystawiam rano twarzy do słońca na 15 minut, albo nie robię porannej jogi, albo.. wstaw dowolne. Come on. A robię cholernie dużo. Jestem w formie życia, kondycja i skład masy ciała lepsze niż w wieku 20 lat, a ciąży jak nie było, tak nie ma. Może lata życia w biegu i stresie (praca+ studia, brak asertywności i nadgodziny w pierwszej pracy) odcisnęły swoje piętno? Tylko czy da się jeszcze przywrócić "ustawienia fabryczne", czy po prostu trzeba pracować z tym co jest tu i teraz...

Ja tak się czułam w poprzedniej klinice, jestem przekonana, że w całym procesie takie 100% zaufania też dokłada się do sukcesu, także jeśli coś Wam nie pasuje zmieniajcie lekarza koniecznie.🙏🙏🙏

Jak się jest "trudniejszym" pacjentem i ma dużą wiedzę, to chyba bardzo ciężko trafić tak, żeby wszystko pasowało. Ja uznałam, że trzymam się na razie wróbla w garści, że tak powiem 😂 (i dostępności środków na leczenie), bo we Wro i tak chyba nie ma kliniki i lekarza, z którymi czułabym 100% zaufania i opieki. No i terminy do topowych nazwisk potrafią też powalić na kolana - jak legendy o zapisach do M. Paliga czy cos...

No to i ja się przywitam, pyknęło 10 lat życia w ciągłej walce, w klinikach od 2018 roku 🙈

Patrząc na ogrom smutnych i trudnych historii poczułam ,że może jednak nie powinnam dusić się z tym sama…
Zacznę od tego,że od zawsze chciałam być mamą i kochać. Jako jedynaczka wychowana w dużym rygorze zawsze odczuwałam brak ciepła i miłości rodzicielskiej. Zapewne ona była, tylko nikt nie nauczył moich rodziców ją okazywać. Dla nich okazywanie emocji to była oznaka słabości. Niestety życie układało się tak,że nie spotkałam na swojej drodze odpowiedniej osoby… w wieku 27 lat zakochałam się,ale bez wzajemności. Wystarczył jeden raz bez zabezpieczenia i zaszłam w ciążę … niestety druga strona nie podzielała mojego entuzjazmu i jedyne co zaproponowała to kasę na aborcje…bo przecież będę obciążeniem dla kariery i w ogóle….Zostałam sama. Sama z ciążą. W tym czasie mój tata walczył z rakiem,a ja byłam na umowie czasowej. Sytuacja patowa. Stres ,brak dbałości o siebie doprowadziły do starty w 12 tygodniu ciąży. Wszystko mnie przygniotło. Zaczęłam nadużywać alkoholu,ale szybko jakoś się ogarnęłam. Mając 28 lat wydawało się ,że poznałam w końcu drugą połówkę… okazało się ,że mój luby był niedojrzały … po którejś kłótni wyrzuciłam go z domu.. pojechał odreagować w góry i już nie wrócił. Spadł i się zabił. Jego rodzice mnie obwiniali o to. Musiałam jakoś to przepracować. W końcu w wieku 30 lat poznałam mojego Marka. Po tylu przejściach nie łatwo było wpuścić kogoś do swojego życia. Nie zabezpieczaliśmy się . On chciał mieć dzieci ,ja tym bardziej… i tak mijały lata. Zaczęłam się badać . On uważał,że mamy czas …przecież kobiety po 40 rodzą też.. okazało się ,że mam guza jajnika.. operacja stres,czy uda się go oszczędzić,czekanie na wyniki histopatologii. W końcu po kolejnych latach mając 39 lat postawiłam go pod ścianą. Albo idziemy po pomoc do kliniki i on się zbada ,albo to nie ma sensu..zgodził się od razu… sierpień 2024r. dwa tygodnie leżałam w szpitalu na karowej ,gdzie przebadali mnie od stóp do głów.. nic nie znaleźli… następnie wrzesień pierwsza wizyta w klinice badanie nasienia i zonk… obniżone bardzo parametry. Słaba jakość. Kwalifikacja do in vitro. Październik 2024r. Pierwsza stymulacja 1 zarodek,transfer nieudany. Listopad 2024r. Druga stymulacja zero zarodków. Jakbym dostała w twarz…. Dodatkowo polip, skierowanie na histeroskopie. Styczeń 2025r. histeroskopia w znieczuleniu miejscowym w szpitalu , zapaść … znieczulenie musiało dostać się do krwioobiegu. Trauma. Decyzja o zmianie kliniki. Luty 2025r. Terapia hormonem wzrostu, długi protokół . Marzec 2025r. Punkcja ,transfer i ciąża biochemiczna. Kwiecień 2025r . Umiera mój ukochany dziadek i dwa dni przed pogrzebem kolejna histeroskopia. Zapalenie endometrium. Leczenie antybiotykiem. Kolejny transfer maj… ciąża ta upragniona, wyczekana i wyśniona.. wszystko książkowo . Nagle wyniki Sanco… trisomia 18. Mój świat się zapadł. Amniopunkcja w szpitalu. Po dwóch tygodniach wynik potwierdził to co test Sanco. Rozpacz, szok, niedowierzanie i pytanie co teraz. Pomimo odstawienia leków z dnia na dzień, koszmarnego obrazu USG serce nadal biło… ale podjęłam najgorsza decyzję mojego życia.. że mój syn odejdzie bez cierpienia i na moich warunkach. Że tyle dla niego mogę zrobić. Znalazłam pomoc w klinice w Wiedniu. Trafiłam na cudownych lekarzy w tym całym dramacie. W poniedziałek 27 lipca podano mi tabletki,które gwałtowanie obniżyły poziom progesteronu. To odcięło dziecku tlen i pożywienie. Następnego dnia ,gdy zjawiłam się w klinice serduszko już nie biło. Zrobiono zabieg w narkozie . Niczego nie byłam świadoma . Dostałam dużo wsparcia. Wróciłam do Polski i poczułam przeraźliwą pustkę. Ale wiedziałam ,że muszę iść dalej i to jak najszybciej. A z tym co zrobiłam będę musiała żyć. Ale nie żałuję. Wiem jak takie dzieci cierpią. Nie mają szans. Tutaj dziękuję dziewczynom z forum , które były przy mnie cały czas i wspierały w tym koszmarnym momencie. Naprawdę nikomu nie życzę. Korzystałam z pomocy psychologa i psychiatry. Byłam na lekach. Wróciłam szybko do pracy by jakoś odzyskać równowagę . Październik 2025r. Pierwszy monitoring cyklu naturalnego. Wszystko książkowo. Jest owulacja. Wyznaczony termin transferu. Przyjeżdżam do kliniki i nagle się okazuje ,że rozmrożona blastocysta 4.1.1 fragmentuje,nie nadaje się do transferu. Płacz. Decyzja rozmrażamy kolejna 4.1.2. Czekanie… wychodzi lekarka i ma łzy w oczach i ja już wiem.. moja nadzieja legła w gruzach. Nikt nie wie dlaczego. Najlepsze laboratorium w Polsce. Najlepsi embriolodzy. Moja ukochana doktor sama nadzorowała cały proces. Wracam do domu… płaczę ,zapadam się w sobie… najlepsze zarodki i taka porażka… następny dzień g. 14.00 dzwoni doktor i wesołym głosem mówi,że stał się cud.. że ostatnia blastocysta ,która rozmrażali rozprężyła się w nocy i podjęła dalsze podziały. Nie dzwonili rano by mieć pewność i obserwowali pod embrioskopem.Także biegiem do kliniki bez zbędnych nadziei . Transfer o godz.17.00 przeprowadzony przez szefostwo kliniki Novum. I tak dziś mija 5dpt a ja jeszcze się nie podniosłam… czuję się jak bokser na ringu ,który został powalony i wstał na chwiejnych nogach… czekam na nokaut . Nie mam siły myśleć,nie mam siły na nic… próbuje się poskładać by móc wziąć na klatę wynik bety.

Lunkaaway Ty wiesz 🤞🫂

Widać, że przestrzeń stworzona przez Domi była bardzo potrzebna.
Każda z nas niesie swój bagaż doświadczeń, często są to naprawdę ciężkie przeżycia, wręcz traumy. Nikt nas nie zrozumie tak dobrze, jak druga walcząca kobieta, druga weteranka.
Dziękuję ❤️‍🩹

@Lunkaaway dziękuję, że podzieliłaś się swoją trudną historią z tak ważnymi szczegółami, które Cię ukształtowały, mam łzy w oczach 😭

@Lunkaaway ciężko napisać coś właściwego, dlatego tylko 🫂

Dziękuję kochana ❤️ dziekuje za wsparcie

Dziękuję dziewczyny 😘 droga trudna ,ale po raz pierwszy nie potrafię wstać. Dlatego nie jestem w stanie udzielać się na watkach miesięcznych…

Mierzę się z tym samym codziennie. Non stop kombinuję co mogę jeszcze zrobić, analizuję, weryfikuję zalecenia lekarzy , wyczekuję zabiegu, wizyt itd..Historia moich konwersacji z chatemGPT ma tylko staraniowe wątki. Pytam o to samo po kilka razy. Partnerowi nie mówię nawet o 20% moich pomysłów i rozkmin bo nie chcę i jego tym przytłaczać.
Nie da się tak żyć non stop. Odetchnęłam jedynie na wakacjach. To mi bardzo dobrze robi na głowę.
Moja psycholog jak usłyszała streszczenie moich ostatnich 3 miesięcy to autentycznie była poruszona. I chyba uznała, że potrzebuję pomocy bo sama zaproponowała regularne sesje. Wcześniej powtarzała, że nie są mi potrzebne bo "ze wszystkim sobie poradzę".
Bardzo chciałbym "żyć z procesem".

Lunkaaway nie wiem co powiedzieć, kolejny raz dziś mam łzy w oczach. Tu nie ma właściwych słów. Jesteś niesamowicie silną kobietą.. 🫂

Jest to całkowicie zrozumiałe. Akurat mocno zapadłaś mi w pamięci, bo zaczęłam się udzielać na forum w marcu, kiedy prowadziłaś wątek miesięczny. Byłaś dla mnie jednym z pierwszych przykładów - inspiracji - wzajemnego wsparcia wiedzowego i emocjonalnego. Od tamtego czasu po cichu kibicuję i życzę jak najlepiej. Takie doświadczenia jak Twoje zmieniają bezpowrotnie. Jednak dobrze, że się odezwałaś i dalej jesteś tu z nami, zwłaszcza jeśli choć trochę dzięki temu będzie Ci lżej 🫂❤️‍🩹

Podpisuje się pod wszystkim, mój chat wygląda tak samo, te same pytania, po kilka razy, żeby upewnić się, że nic nie przeoczyłam (i on nie przeoczył, formułując inaczej pytanie). Mam listę next steps w leczeniu. I... drugą listę next next steps jak pierwsze next steps zawiodą. To jest taka sinusoida obsesyjnego researchu i działania, oraz wegetacji i gapienia się w ścianę godzinami, zalatuje czasami jakąś dwubiegunówką 🥲😂 U psychoterapeutki swego czasu miałam kilka sesji gdzie cały czas ryczałam, ona już też miała łzy w oczach, myślałam, że zaraz będzie ryczeć ze mną, aż mi głupio było, mimo, że nie powinno, bo w końcu płacę jej za to Ostatnią wizytę miałam w czerwcu, ale aktualnie rozważam powrót...

Odnośnie różnych "znaków". Podczas hodowli IV procedury na róży w ogrodzie pojawiło się dokładnie tyle pąków ile walczyło zarodków.
Codziennie sprawdzałam przejęta po kilka razy czy się rozwijają, liczyłam ile ich jest, które już zakwitły itd. Robiłam zdjęcia (Sylstaa ma w galerii chyba z 10 zdjęć mojej róży na każdym etapie rozwoju)
Podczas oczekiwania na pgt-a dalej to samo-te z największymi kwiatami to pewnie te zdrowe zarodki itd.Teraz wydaje się to śmieszne. Kilka dni temu pojawił się ostatni kwiat tego roku i oczywiście wkręcam sobie, że to też jakiś znak.

Ja również dołączam.
Moja historia w sumie znajduje się w stopce. Swoje przeszłam, ale w porównaniu z niektórymi z Was to chyba jednak wcale nie tak wiele.

Lunkaaway, myślę że postąpiłabym tak samo jak Ty, choć samo czytanie o Twoich przeżyciach sprawiło, że się rozpłakałam. To musiało być dewastujące dla Ciebie, dobrze że korzystałaś z pomocy. Trzymam kciuki 🍀✊

domi, dziękuję za stworzenie tej grupy. Nie potrafiłam sobie znaleźć miejsca od jakiegoś czasu na forum. Jestem obecnie na ławce rezerwowych i strasznie mnie to irytuje 😏

Fajnie jest spotkać tu osoby które znam bądź kojarzę ☺️

Lunkaaway dziękuję, że podzieliłas się swoją historią. Brak mi słów, żeby opisać to, co Cię spotkało. Znałam tylko mały urywek tej historii, a teraz jak wybrzmiała cała, to głęboko mnie poruszyła.
Po prostu wysyłam pozytywne myśli i przytulenie 🫂 tylko tyle mogę zrobić

O dokładne. Ja swojemu narzeczonemu też nie mówię połowy z moich pomysłów, tego co wyczytam. Raz, że widział, że forum jednak miało na mnie dołujący wpływ, i ciągle mi powtarzał że mam już tego nie czytać, bo wiem już dużo. Dwa on chyba jednak chciałby ufać lekarzom i robić tak jak mówią. Też zaczęłam sesje z psychologiem, ale czy mi to pomaga, na obecną chwilę nie wiem. Mi jest tak ciężko mówić o sobie, że połowę rzeczy i tak przmilczam, na pytanie co u mnie zawsze pada dobrze. Zastanawiam się czasami czy jest sens wydawać na to pieniądze jak i tak właśnie "radzę sobie sama".
Łapie się też na tym, że coraz częściej jestem myślami w niepłodności, w momentach w których powinnam właśnie wyluzować. Ostatnio byłam na imprezie wszyscy świetnie się bawili, tylko ja odpłynęłam, nie wiadomo czemu myślami w takie rejony, że musiałam wyjść sama na zewnątrz, ogarnąć swoje myśli i dopiero wrócić...

Kurde też tak mam, łączę się w bólu Marz91 . Ostatnio byliśmy na weselu, gdzie posadzono nas przy parze z 2 miesięcznym bobasem, co za nie fart. Para, która jest ze sobą krócej niż my się staramy... Jak wjechały rozmowy z ich strony kiedy mógłby być dobry moment na drugie dziecko, to myślałam, że wyjdę i nie wrócę, tak mnie to przytłoczyło. Mam wrażenie, że te tematy po naszych znajomych na tyle mocno ostatnio się przewijają, że tracę zdolność do naturalnych interakcji społecznych w tym wszystkim.