Czy ja wariuje? Zanik objawów 10 tydzień

Biedni ci nasi mężowie,
Mój tez musi od miesiaca ogarniac wszystko, bo ja mam zakaz wysiłku przez krwiaka.i jeszcze musi wysluchiwac moich czarnych mysli, ze na pewno cos złego sie dzieje. Mam nadzieje, że jutro nasze objawy wrócą

Mój do tego wszystkiego ma na głowie psa, który diametralnie zmienił swoje zachowanie. I do tej pory nie mógł gotować na zaś, bo to co wtedy raz smakowało i wchodziło, mogło za 5 min śmierdzieć trucizną... Masakra!

No własnie powiedział, że teraz. Ale tak myślę, że to lekarz starej daty, który prowadził ciążę mojej mamy jeszcze i jej założył szewek (kiedys ponoc jedyna opcja) jak tylko dowiedział się, że jest w ciąży. Więc może on po prostu tak lubi

A mój powiedział, że jak zawsze chciał dwoje dzieci to teraz pozostanie przy jednym bo on kolejnej ciąży nie wytrzyma psychicznie bo tak go męczę moim czarnowidztwem. Powiem wam dziewczyny, że ja chyba też pozostanę przy jednym dziecku bo sama wiem jak źle psychicznie znoszę tą ciążę.

U Was jest lepiej, bo macie chociaz ustawione suwaczki. Ja boje sie nawet to zrobic, bo widzę jak za chwile bede musiala go usuwac i bedzie mi przykro ja tez marzyłam zawsze o trójce, a teraz zadowole sie chociaż jednym, nie dowierzam, że uda mi sie je mieć

Nie wiem, ale może skonsultuj to jeszcze z innym lekarzem. Nie jest dobrze chodzić do lekarza pesymisty, zwłaszcza, jeśli straszy pacjentki. Musisz mieć w ciąży spokój i komfort. Wystarczy Ci samych stresów związanych z ciążą. Ja bym jeszcze popróbowała innych lekarzy, żebyś mogła lekarzowi ufać i zawsze na nim polegać

Musisz się ogarnąć bo zatrujesz życie i sobie i wszystkim dookoła.
Powinnaś sobie uświadomić jedną rzecz: co ma być to będzie i choćbyś na uszach stawała to nic nie zmienisz. Wyluzuj, pozwól tej ciąży się rozwijać. A jak nie potrafisz sobie z tym poradzić to marsz do psychologa. To nic wstydliwego, ja korzystałam z psychologa po poronieniu i dużo mi pomógł.

A niby dlaczego miałoby Ci się nie udać???

Tak tak, ja mam swojego lekarza, któremu ufam bezgranicznie. Ten co powiedział o szyjce to lekarz z izby przyjęć, na którą trafiłam z powodu tego krwawienia. Ale wiesz jak to jest jak już zasieje się to ziarno. U mojego mam usg dokładnie za tydzień więc myślę, że poczekam, dzięki tobie już na spokojnie

Nie wiem, jestem pesymistką. W pierwszej ciąży już w pierwszych tygodniach planowalam jak urządze pokoik. I sie skończyła w 11 tygodniu. Teraz jestem dopiero w 10, a od początku plamię, teraz jeszcze ten zanik mdłości i juz mam czarne myśli

U mnie w pierwszej ciąży bez plamienia, ładny przyrost bety, a finalnie: puste jajo.
W tej ciąży krwawienia + plamienia, słaby przyrost bety, a tu już pomału 25 tydzień się kończy

Po prostu nie planuj pokoika w 11 tygodniu
Ja się tym zajmę najwcześniej miesiąc przed porodem, a póki co, cieszę się z każdego dnia

Aaaa, to jak to dziad z IP to olej totalnie.
Trzymaj się swojego lekarza - wszystko z nim konsultuj.

Na IP muszą Cię postraszyć, żeby było że "uprzedzili Cie o wszystkich możliwych komplikacjach".

O nie, ja już nic nie planuję.
Ostatnio nawet balam sie zapisac na badania prenatalne, bo to sie wydaje takie odlegle. Najchetniej podpielabym sie do usg na stałe, bo jestem spokojna tylko dzien po wizycie.

Ja też mówię, że tylko jedną ciążę zniosę.

Też jestem pesymistką, jestem nadal w takim szoku, że łatwiej mi być pesy niż potem cierpieć podwójnie ze straty... Nie planuję żadnych zmian co co najmniej 20 tygodnia!

Ja tez jestem w szoku. Juz myślałam że nigdy nie zajde, tym bardziej że bylam na kilku cyklach stymulowanych i nic. A udalo sie w miesiacu, w którym bylam chora, dzien przed owulacją bralam gripex i przytulalismy sie tylko raz. Takie jest wlasnie życie. Dlatego teraz tak bardzo boje sie straty, bo wiem ile mnie to kosztowalo. Juz powinnam miec polroczne dziecko z poprzedniej, a jestem na poczatku kolejnej ciąży

Nie zazdroszczę. Ja po ost lapo byłam na stymulacji i czułam się jakbym miała umrzeć! To była jakaś masakra... Też sobie nie wyobrażam.

A rozważałaś rozmowę z psychologiem?
Ja odkąd między nami się tak popsuło przez brak ciąży, że się prawie rozstalismy jestem cały czas w terapii (sama się uczę na terapeutę i wiem, że po ((ja w trakcie~!)) kobiety zachodzą znacznie szybciej

Miedzy nami jest dobrze. Ten brak ciąży wręcz naz zbliżył. Mąż zawsze mnie wspierał i wierzył,że na pewno nam sie uda. To tylko ja jestem takim czarnowidzem. Tez mialam laparoskopie, bo po poronieniu zaczelam miec straszne bóle w okolicach macicy i podejrzewali endo. Teraz mają podejrzenie adenomiozy, chociaz tylko na podstawie objawow, bo na usg nic nie widac, a reszty badan nie zdazylam zrobic przed ciaza.
Ja cale zycie mam osobowosc neurotyczna i przez cale nastoletnie czasy chodzilam do psychologa. Potem jakos przestalam...

To zacznij znowu bo to się nigdy nie skończy. Nawet jak dziecko się urodzi to nie odetchniesz z ulgą bo potem się będziesz bać o bezdech, potem będziesz się bać z nim chodzić na plac zabaw, żeby nie skręciło karku, potem samo z domu nie będzie mogło wychodzić. Zawsze znajdziesz powód do czarnowidztwa. Naprawdę wróć do terapii jeśli sama nie potrafisz odpuścić

Moze to zabrzmi źle i jakoś przemadrzale, ale szczerze mowiac terapie nigdy mi nie pomagaly, a chodzilam kilka lat na kilka roznych. Po rozmowach z psychologami wcale nie czulam sie lepiej, a czasem wrecz gorzej bo mialam wrazenie niezrozumienia. No ale koniec off topu, bo wątek był o ustąpieniu objawow, a zrobil sie psychologiczny

Jakbyś chciała z chęcią Ci kogoś polecę, ale nie zmuszam.