STYCZNIOWE STARANIA

no właśnie co jest nam pisane....strasznie się boję, że mi właśnie jest wszystko źle w górze pisane . Całe życie same problemy....
Wrzesień 2008 -ślub i kredyt, kupno mieszkania 1 dnień przed ślubem (przez nieciekawe relacje z siostrą mojego męża, która można powiedzieć wygryzła go z mieszkania rodziców). Rata kredytu bardzo wysoka i nie byliśmy w stanie nawet wtedy myśleć o dziecku, (teraz wiem, że to był najlepszy czas). Przyszedł kryzy - styczeń 2009 zwolnili mnie z pracy po 2 latach pracy i tak na prawdę świat mi się zawalił. Ciężko było znaleźć nową , bo firmy w kryzysie zwalniały a nie zatrudniały. Wypłata męża ledwo starczała tylko na spłatę raty kredytu...a gdzie życie, rachunki i reszta... Bez pracy byłam cały rok i wpadłam 1szy raz w depresję. Do pracy poszłam dopiero w lutym 2010 i niestety w zasadzie już z konieczności poszłam do pracy w której czułam się nie spełniona i wykorzystana do granic możliwości. Dostawałam pensję w wysokości pierwszej wypłaty po studiach bez doświadczenia . Na życie nie wystarczało mimo, że obje z mężem pracowaliśmy. Wiedziałam nie pora na dziecko, bo trzeba szukać dalej innej pracy, bo w tej oszaleję. Dziewczyny pracowałam w miejscu do którego chodziłam jak za karę....Mordęga trwała 8 miesięcy, zwolnili mnie pod koniec sierpnia 2010 r a ja poczułam ulgę (nie podpisałam umowy o zakazie konkurencji i dostałam wypowiedzenie). W styczniu 2011 dostałam nową pracę, świetną z przyzwoitą pensją, pracę którą lubię, do której idę z ochotą i przyjemnością po mimo że nie jest to praca na miarę moich ambicji czy marzeń - nieważne...No teraz tym bardziej nie wypadało zachodzić w ciążę, bo przecież należy troszkę przepracować...Tak na prawdę na poważnie na temat starań zaczęliśmy myśleć pod koniec 2011 r. Zaczęłam szukać ginekologa , porobiłam podstawowe badania i starania rozpoczęliśmy dopiero na wiosnę 2012....jak odebrałam wynik bety, przez myśl mi nie przeszło nawet przez chwilę, że ta ciąża nie będzie miała finału w postaci szczęśliwego rozwiązania po 9 miesiącach, bo kto normalny by o tym pomyślał w takiej chwili?. Ale przecież jak mogłam się tak pomylić?! Życie przecież nigdy mnie nie rozpieszczało , mogłam to przewidzieć. Tak strasznie dostałam po tyłku , że momentami już bokiem wychodzi. Poroniłam - kolejna depresja i koniec świata. Potem diagnostyka i nieciekawe wyniki moich badań....trudno przyjęłam to jakoś na klatę - wytrzymam. A teraz znowu to...ile jeszcze przeszkód na drodze? Dlatego tak bardzo się boję co mi jest pisane...bo obawiam się że życie szykuje nieuchronnie dla mnie nieciekawy scenariusz....dlaczego nie zostaliśmy obdarowani dzieckiem wcześniej? Dlaczego nie zaliczyliśmy wpadki? dlaczego nas los splata tak bieg wydarzeń, że oddala nas coraz bardziej od prawdziwego szczęścia? Dziewczyny w życiu z mężem nie byliśmy na wakacjach! Nie byliśmy nawet w podroży poślubnej.... oki przeżyję, to nie jest w życiu ważne, ale to że odbiera mi się prawie prawo do bycia matką ?! Tego za nic w świecie nie przeżyję! NEVER! Sory, że się rozpisałam nie na temat...ale może dzięki temu trochę mi lepiej na duszy....Staram się walczyć, ale najnormalniej w świecie brakuje mi już sił. Wiem, że są gorsze historie, ale każdy ma jakieś swoje piekiełko na ziemi... Ja tylko tak bardzo chciałam przynajmniej na 5 rocznicę ślubu i imieniny męża (obie okazje we wrześniu) dostać a zarazem zrobić wspaniały prezent jakim jest dziecko!!
Teraz wiem, że trzeba było olać kredyt, najwyżej by nas eksmitowali , zajść w ciążę zaraz po ślubie i urodzić dziecko - nie zwolnili by mnie wtedy z pracy, bo nie mogliby tego zrobić i wszystko było by jakoś inaczej, a tak to czuję się niespełniona w każdej sferze życia.