Popłakałam się czytając Twój post. To rzeczywiście niesprawiedliwe...Ale gwarantuje Ci że jak wszystko pójdzie zgodnie z planem to patrząc na swojego dzidziusia pomyślisz że invitro to super sprawa. Ściskam mocno

Trzymam kciuki! Ja też to strasznie wspominam wszystko.

Przykre, że jest to dla Ciebie takie straszne :(( Tak bym chciała, żeby się udało :)

Przykre że tak to przeżywasz, ale co nie zabije to wzmocni... czego to nie robi się dla wymarzonego maluszka <3

Czytam i kibicuję :) Kochana jesteś bardzo dzielna - i cieszę się że tak szczegółowo to opisujesz. Jeszcze 5 cykli i czeka nas podjęcie podobnej decyzji. Ty za to do tego czasu będziesz już pewnie na półmetku ciąży czego mocno CI życzę :)

Dzielna dziewczynka! <3 teraz juz będą same dobre wieści! :-*

Zycze Ci powodzenia :) ja tez za ok tydzien zaczynam stymulacje tyle ze na gonalu i cetroide.

Po transferze i we wczesnej ciąży powinno się unikać wysokich temperatur właśnie ze względu na ogromną wrażliwość zarodków. Max ok 37 stopni. Nie mierzyłam u siebie temperatury ale trzeba wierzyć że to dobry znak ;) te zastrzyki to chyba przeciwzakrzepowe? Trzymam kciuki ;)

Trzymam kciuki :) ja zrobiłam betę 10 dpo wynik malutki bo 9,42 ale jednak cos wyszło i po owulacji a co dopiero po transferze:) uda się zobaczysz tylko uwierz :)

A dlaczego nie bierzesz na noc tylko w ciągu dnia? Myślę jednak że to co ma się wchłonąć to się wchłonie a nadmiar wypływa...

Madzia strasznie mi przykro :( To jedyne co mogę napisać, bo nawet nie jestem w stanie sobie wyobrazić co teraz czujesz. Trzymaj się.

Biedna Ty moja.... :-* nie wiem co powiedzieć nie wiem co doradzić? Ściskam Ciebie z całych sił i wspieram. Trzymam kciuki za tą betę aby była pozytywna jesteś silna tyle już wytrzymałas. Trzymaj się jestem z Tobą.

Bardzo współczuję, życie jest cholernie niesprawiedliwe. Trzymaj się!

<3

Nie wiemy dlaczego los nas tak okrutnie doswiadcza I za zycia sie tez tego nie dowiemy niestety :( Zycze CI z calego serduszka zeby ten ROK 2016 byl tym wymarzonym I wyczekanym <3

Czesc Madziu mimo ze nie udzielam sie na OF to co jakis czas podczytuje co u Ciebie. Zawsze zastanawiam sie skad czerpiesz takie poklady sil bo mimo ze wraz z kolejnymi nowymi cyklami zycie daje Ci kopa to potrafisz sie zmobilizowac i walczyc dalej o swoje male szczescie. Zycze Ci aby ten nowy rok zakonczyl Twoja dluga droge walk i cierpienia, otworzyl scieżke do macierzynstwa, przez ktora bedziesz podążała przez 40tygodni, odliczajac kazdy kolejny dzien do momentu w ktorym utulisz i ucalujesz swoje dzieciątko :-*

Ja też Ciebie często odwiedzam :-* Czytam i czekam na pozytywne wieści... Czemu ich nie ma? Nie potrafię odpowiedzieć... Życie niestety potrafi być okrutne... Niby ten rok był dla Ciebie ciężkim przeżyciem a mimio to walczysz masz nadzieję a to bardzo dużo! Jesteś wspaniała kobieta! Udowodnilas to wiele razy! Mam nadzieję że ten rok zakończy się dla Ciebie cudem! Życzę Ci wszystkiego czego tylko pragniesz! Jestem z Tobą i mimo tylu niepowodzeń wierzę w Ciebie i w to że w końcu się uda... Podziwiam Cie że masz tyle siły w sobie... <3

Madziu czesto zagladam na ovu i na Twoj wykres. Caly czas trzymam mocno kciuki i wierze, ze w koncu los sie do Was usmiechnie. Na forum sie nie udzielam bo nie wiem po co. Tak jak sama napisalas sa zupelnie nowe dziewczyny i one dopiero zaczynaja i nie znaja Naszych historii. Daria i Jola tez bardzo rzadko cos napisza. Madzia jestes silna babka ale wiem, ze powoli opadasz z sil. Masz zycie poukladane, cudownego meza. Teraz czas na potomka i na pewno sie go doczekacie. Mrozaczek czeka i sie mocno wgryzie w macice :) Bede zagladac do Ciebie i nie przestaje Ci kibicowac ;**

Hej i co u Ciebie?

<3

nic nie powiem bo wierzyć się nie chce ....ściskam Cię mocno i jestem z Tobą myślami ;*

Tak mi przykro! Brak słów! Trzymaj się dzielnie! :-*

Nawet nie wiem co Ci napisac bo slowa pocieszenia tu nie pomoga :-( przykro mi bardzo :-( tule :-*

Kochana Madziu...życzę Ci żebyś odnalazła spokój...i nawet jeśli pogodzisz się z tym co piszesz, mam nadzieje ze kiedyś życie Cię zaskoczy...po takim długim czasie odkąd jestem na ovu odkryłam dopiero teraz, ze masz pamiętnik!!! Mimo tych wszystkich wpisów jak to jesteś słaba i beznadziejna zapewniam Cię że jesteś silną i mądra kobietą która wie czego chce..tyle przeszłas a nadal walczyłas...trzymaj się..pamiętam zawsze o Tobie i mam nadzieję że jeszcze dasz o sobie znać :*

Witaj droga marrinek nie wyobrazam sobie tego przez co musisz z mezem przechodzic sama staram sie o drugie dziecko od 10 miesiecy i wydaje mi sie ze to jest bardzo dlugo nie powiem ci ze bedzie dobrze bo tego nie wiem ale opowiem ci historie mojej sasiadki starali sie z mezem 5 lat o dziecko przeszli 2 punkcje i 4 transfery i zaden sie nie udal zapozyczyli sie sprzedali samochod i pod koniec poddali sie i zdecydowali sie na adopcje w ich domu pojawila sie 3 miesieczna madzia ktora stala sie ich iskierka a gdy madzia miala 6 lat zdarzyl sie cud i sasiadka zaszla w ciaze a potem jeszcze w nastepna i mieli trojke dzieci madzie krzysia i piotrusia moze ta historia podniesie cie na duchu mam taka nadzieje:)

Witaj droga marrinek nie wyobrazam sobie tego przez co musisz z mezem przechodzic sama staram sie o drugie dziecko od 10 miesiecy i wydaje mi sie ze to jest bardzo dlugo nie powiem ci ze bedzie dobrze bo tego nie wiem ale opowiem ci historie mojej sasiadki starali sie z mezem 5 lat o dziecko przeszli 2 punkcje i 4 transfery i zaden sie nie udal zapozyczyli sie sprzedali samochod i pod koniec poddali sie i zdecydowali sie na adopcje w ich domu pojawila sie 3 miesieczna madzia ktora stala sie ich iskierka a gdy madzia miala 6 lat zdarzyl sie cud i sasiadka zaszla w ciaze a potem jeszcze w nastepna i mieli trojke dzieci madzie krzysia i piotrusia moze ta historia podniesie cie na duchu mam taka nadzieje:)

Madzia :( brak mi slow. Łzy napłynęly mi do oczu. Zycie jest cholernie niesprawiedliwe.

Madzia :( brak mi slow. Łzy napłynęly mi do oczu. Zycie jest cholernie niesprawiedliwe.

Smutku straty ciąży nikt nie zrozumie kto tego nie przeżył. Podziwiam Cię za siłę walki, jesteś zapewne silną i kochającą kobietą. Nie chcę powielać innych forumowiczek- ja zaś proszę Cię o jedno NIGDY NIE ZAPOMINAJ ŻE MASZ OBOK SIEBIE NAJWSPANIALSZEGO CZŁOWIEKA NA ŚWIECIE, KTÓRY CIĘ BARDZO MOCNO KOCHA- TO TWÓJ MĄŻ, TWOJA OSTOJA I POCIECHA- WIEDZ ŻE RAZEM MOŻECIE BARDZO DUŻO PRZETRWAĆ. Ja jestem nowa, nie udzielam się za wiele. Napiszę tyle że tydzień temu w rozpoczętym 8 tygodniu ciąży (po 2 transferze, po 1 transferze w ogóle ciąży nie było, u nas przyczyna: słabe plemniki) poroniłam, nawet serduszka nie było :( - wiele dni przepłakałam (płakała również teściowa i mama, po poronieniu otworzyliśmy się przed rodzicami i powiedzieliśmy w końcu że staramy się od 10 lat- nie wiedzieli) , też ciągle pytałam Boga dlaczego, przecież patologia rozmnaża się jak króliki (przepraszam za sformułowanie) a my którzy pragniemy podzielić się naszą miłością, wiedzą, chęcią uczestnictwa w zabawach z dzieckiem- nie możemy go mieć... nikt mi po dzień dzisiejszy nie odpowiedział dlaczego???!!!. Płakałam tak długo i z zanoszeniem się, aż zabrakło łez a przede wszystkim sił. Postanowiłam, że nie będę już płakać dla mojego męża, ponieważ gdy ja płakałam jemu było najciężej i też płakał- nie chcę unieszczęśliwiać nikogo. Postanowiłam, że nie będę już podchodzić do in vitro, kosztowało mnie dużo i nie tylko finansowo (wszystko prywatnie, bez refundacji procedury) ale przede wszystkim dużo siły psychicznej utraciłam, nie chcę do tego wracać (nie mam już mrozaczków). Postanowiliśmy pozostawić resztę losowi- przecież nie możemy utracić pięknych chwil życia na płakaniu i zamartwianiu się i ciągłej gonitwie za pragnieniem urodzenia dziecka. Oczywiście zgadzam się z faktem że zapewne nie ma nic piękniejszego nad urodzenie swojego dziecka i podjęcie trudu jego wychowania - ale niestety nie możemy mieć wszystkiego. Wiem jedno mam skarb, który jest najpiękniejszy podarowany mi przez los- mojego kochanego męża i moim postanowieniem jest abyśmy się jeszcze bardziej kochali, dbali o siebie, abyśmy w zdrowiu dożyli chwili, gdy usiądziemy u schyłku swojego życia przy wspólnej kawie i powiemy wtedy sobie "Przeżyliśmy wiele smutków i radości, ale najpiękniejsze jest to że się poznaliśmy i wytrwaliśmy w tym wszystkim RAZEM". Wierze, że "ten na górze" ma dla nas wszystkich dobry plan życia, choć rozłożony w czasie... więc nigdy nie wiadomo co nas jeszcze czeka. My możemy tylko gdybać, ale nie warto bo to tylko powoduje że jesteśmy jeszcze bardziej niecierpliwi, szukamy dróg na skróty, rozpaczamy. Dajmy sobie czas..

Smutku straty ciąży nikt nie zrozumie kto tego nie przeżył. Podziwiam Cię za siłę walki, jesteś zapewne silną i kochającą kobietą. Nie chcę powielać innych forumowiczek- ja zaś proszę Cię o jedno NIGDY NIE ZAPOMINAJ ŻE MASZ OBOK SIEBIE NAJWSPANIALSZEGO CZŁOWIEKA NA ŚWIECIE, KTÓRY CIĘ BARDZO MOCNO KOCHA- TO TWÓJ MĄŻ, TWOJA OSTOJA I POCIECHA- WIEDZ ŻE RAZEM MOŻECIE BARDZO DUŻO PRZETRWAĆ. Ja jestem nowa, nie udzielam się za wiele. Napiszę tyle że tydzień temu w rozpoczętym 8 tygodniu ciąży (po 2 transferze, po 1 transferze w ogóle ciąży nie było, u nas przyczyna: słabe plemniki) poroniłam, nawet serduszka nie było :( - wiele dni przepłakałam (płakała również teściowa i mama, po poronieniu otworzyliśmy się przed rodzicami i powiedzieliśmy w końcu że staramy się od 10 lat- nie wiedzieli) , też ciągle pytałam Boga dlaczego, przecież patologia rozmnaża się jak króliki (przepraszam za sformułowanie) a my którzy pragniemy podzielić się naszą miłością, wiedzą, chęcią uczestnictwa w zabawach z dzieckiem- nie możemy go mieć... nikt mi po dzień dzisiejszy nie odpowiedział dlaczego???!!!. Płakałam tak długo i z zanoszeniem się, aż zabrakło łez a przede wszystkim sił. Postanowiłam, że nie będę już płakać dla mojego męża, ponieważ gdy ja płakałam jemu było najciężej i też płakał- nie chcę unieszczęśliwiać nikogo. Postanowiłam, że nie będę już podchodzić do in vitro, kosztowało mnie dużo i nie tylko finansowo (wszystko prywatnie, bez refundacji procedury) ale przede wszystkim dużo siły psychicznej utraciłam, nie chcę do tego wracać (nie mam już mrozaczków). Postanowiliśmy pozostawić resztę losowi- przecież nie możemy utracić pięknych chwil życia na płakaniu i zamartwianiu się i ciągłej gonitwie za pragnieniem urodzenia dziecka. Oczywiście zgadzam się z faktem że zapewne nie ma nic piękniejszego nad urodzenie swojego dziecka i podjęcie trudu jego wychowania - ale niestety nie możemy mieć wszystkiego. Wiem jedno mam skarb, który jest najpiękniejszy podarowany mi przez los- mojego kochanego męża i moim postanowieniem jest abyśmy się jeszcze bardziej kochali, dbali o siebie, abyśmy w zdrowiu dożyli chwili, gdy usiądziemy u schyłku swojego życia przy wspólnej kawie i powiemy wtedy sobie "Przeżyliśmy wiele smutków i radości, ale najpiękniejsze jest to że się poznaliśmy i wytrwaliśmy w tym wszystkim RAZEM". Wierze, że "ten na górze" ma dla nas wszystkich dobry plan życia, choć rozłożony w czasie... więc nigdy nie wiadomo co nas jeszcze czeka. My możemy tylko gdybać, ale nie warto bo to tylko powoduje że jesteśmy jeszcze bardziej niecierpliwi, szukamy dróg na skróty, rozpaczamy. Dajmy sobie czas..

Madzia wierzę że się dowiecie wszystkiego oraz wkoncu osiągniecie cel- dziecko i rodzina, Ja mimo ze wciąż powtarzam że nie mam sił to też poszłam do kliniki kolejny raz i też mam badania immunologiczne do zrobienia przede wszytskim przeciwciała p/pleminikowe i jajnikowe. Zaciskam kciuki i czekam na dobre wieści :):)

Cieszę się, że duch walki Cię nie opuszcza. Zazdroszczę Ci tego bo ja zdecydowanie mniej przeszłam i mam już tego czekania na cud serdecznie dość i latania po lekarzach bo nie są w stanie nic zaradzić. Trzymam kciuki za wszystkie konsultacje, abyś w końcu poznała odpowiedź co jest grane.

No i bardzo dobrze że jesteś, że walczysz...! Może w końcu jakiś magik odkryje (tak jak u Darii) gdzie leży przyczyna...zawsze o Tobie pamiętam i trzymam kciuki..!

Matko boska co to za badania, które tyle kosztują?! Ale oby były warte tej ceny i żebyś w końcu znała przyczynę niepowodzeń. Madzia a może powiedz rodzinie, że są problemy i nie chcesz o tym rozmawiać? U mnie w rodzinie wszyscy wiedzieli i rozumieli to. Babcia tylko czasem marudziła... Życzę Ci kochana jeszcze więcej sił. A ja trzymałam, trzymam i będę trzymać kciuki za Ciebie, za Wasze starania ;*

Madziu cała masa : genetyczne (kariotyp - 450 x2 bo i ja i mąż) i immunologiczne (diagnostyka zespołu antyfosfolipidowego - 410, przeciwciała przeciw endomysium - 90, transglutaminaza tkankowa - 80, ANA - 40, Witamina D3 - 60, przeciwciała allo-MLD - 330, test mikrocytotoksyczności - 130, komurki NK - 360)

ja też sie diagnozuje na immonologię już zrobilam NK; przeciwciała jajnikowe,plemnikowe, zespolu antysofolipidowego, chlymadie, cytomegalię, ANA, już wydałam krocie a to nie wszystko... znam ten ból, mi na ten moment wyszły przeciwciała plemnikowe i Przeciwciała antyfosfolipidowe do profesora wracam w styczniu z kompletem. Madzia 3mam kciuki mimo zlych dni widzę że walczysz a to dobry znak :* sciskam w bólu

ja też sie diagnozuje na immonologię już zrobilam NK; przeciwciała jajnikowe,plemnikowe, zespolu antysofolipidowego, chlymadie, cytomegalię, ANA, już wydałam krocie a to nie wszystko... znam ten ból, mi na ten moment wyszły przeciwciała plemnikowe i Przeciwciała antyfosfolipidowe do profesora wracam w styczniu z kompletem. Madzia 3mam kciuki mimo zlych dni widzę że walczysz a to dobry znak :* sciskam w bólu

Ja na Twoim miejscu powiedziałabym ze nie każdy ma to szczęście by zostać rodzicem i być może Ty nigdy nie zostaniesz...I zamkniesz przynajmniej wszystkie buzie...

Powodzenia ☺3 mam kciuki i mocno wierze , ze wam się uda ☺

Madzia trzymam kciuki :) jest trop jest dobrze, Ja dziś po wizycie u immunologa rozszerzamy badania na zespół antyfospolipidowy bo wyniki dodatni... ogólnie inseminacja nas czeka plus jak dwie się nie powiodą in vitro... a Wy jakie dalej plany kolejne in vitro jak się wszystko potwierdzi?

Daria - nie wiem. Czekamy jeszcze na wynik kariotypy męża i na wizytę u lekarza. Wszystko zależy od szans jakie nam dadzą. Ale nie wiem czy będziemy chcieli się pakować w kolejne in-vitro. Możliwe że po poznaniu odpowiedzi zrezygnujemy, by kiedyś do tematu powrócić.

Madzia jak u Ciebie sytuacja? Na jakim etapie jesteście?

Bardzo przykre jest to co piszesz...serce ściska ....w sumie nie wiem co więcej powiedzieć tyle że gdzieś czeka na was światełko i oby tak było. I pamiętaj nigdy nie wiesz co dany rodzic przeszedł aby tulic właśnie takie maleństwo...to że jednym przechodzi latwo nie znaczy że drudzy mają tyle samo szczęścia. Pozdrawiamy Cie i trzymamy kciuki

Ehh...kochana Madziu..rozumiem Twoje rozżalenie i nawet najbardziej twarda osoba kiedyś pęka...nie wiem jak zachował by się mój mąż...wydaje mi się że jeżeli czujesz ze powinnaś spróbować to zróbcie wszystko żeby finansowo to ogarnąć i spróbujcie...nie dopusccie do sytuacji, że za 10 lat będziesz plula sobie w brodę "a może trzeba było próbować do końca " i będziecie mieć do siebie wzajemnie pretensje...:( a na adopcje jest jeszcze czas moim zdaniem...trzymam za Ciebie kciuki cały czas :*

Jezu, ciężko cokolwiek napisać pod takim postem. Nie często udzielam się w sytuacji osób, których sytuacji i historii nie znam wcale, ale strasznie mnie porusza to co piszesz. Chciałabym napisać że dokładnie wiem co czujesz, ale nie wiem. Staralam się o drugie dziecko 1,5 roku, w miedzy czasie było puste jajo, no i też taki letarg, bezsens itd. Siłę dawała mi córa. Umiem jednak zrozumieć to, że Tobie nie ma kto tej siły dawać. Masz kilka wyjść- albo totalnie popaść w załamanie, dalej zastanawiać się nad sensem życia itd, w najgorszym wypadku próbować coś sobie zrobić, znaleźć w życiu inny cel niż dziecko , choć pewnie ta opcja jest najgorsza, wziąć się w garść i walczyć dalej. Tak wiem, jest ciężko. I może będzie jeszcze ciężej. Może pod tym mułem, o którym piszesz, jest jeszcze duuuużo więcej mułu niż sądzisz. Może ciotka jeszcze nie raz zetrze Ci uśmiech z twarzy, a naście koleżanek, znajomych, zajdzie w ciąże przed Tobą. Ale rozejrzyj się. Wiesz w jakim miejscu jesteś? Czytasz historie rodem z horroru? Wiesz, że dziewczyny tracą dzieci w bardzo późnych ciążach, że rodzą martwe dzieci, że małe dzieci chorują na raka, umierają, że to światełko które masz rok, dwa czy trzy może nagle u kogoś zgasnąć? Ja czerpałam siłę z takich hostorii, kiedy mi jej brakowało. Nie porównuje się do Ciebie bo każda historia jest inna, każdy ma też inna odporność psychiczną. A wizyta u specjalisty to nie tylko słowa że bedzie dobrze. Nikt Ci tego nie powie. Dobry specjalista sam doprowadzi do tego, że w końcu to powiesz. A wiem z doświadczenia, że zrzucenie z siebie ciężaru jakim jest opowiedzenie swojej historii, totalne odkrycie się, bardzo pomaga. Domyślam się, że nie pójdziesz do specjalisty teraz, kiedy jesteś nastawiona tak bardzo na NIE. Ale pamiętaj że to też nie tylko Twój smutek. Rozwalisz sobie życie, małżeństwo i potem odkryjesz, że jednak nie posiadanie dziecka nie było najgorszą rzeczą. Ale może być za późno. Życzę Ci, żeby w końcu ten rok Cię zaskoczył pozytywnie, żeby zmienił wszystko w Twojej głowie i otworzył oczy na to, co masz, a nie kierował na to, czego miec nie możesz- na razie. Wszystkiego najlepszego!

popieram komentarz Mama-Ali. Weź go sobie głęboko do serduszka. Ja z mężem staram się na poważnie od roku. Dokładnie od września 2016 r. Zrobiliśmy jakieś podstawowe badania dla mnie i męża. Wszystko wydaje się być dobrze. Zero przeciwskazań. A dzidzi jak brak tak brak. Też było/ jest mi przykro, na zjazdach rodzinnych kiedy to nie mówi się o niczym innym jak o dzieciach, kiedy to moje koleżanki zachodzą w ciąże, a tylko ja mimo starań jestem w tym samym punkcie co rok temu. Ale wiesz co mnie "uspokoiło"? W tym miesiącu (dokładnie rok od naszych starań) zobaczyłam pierwszy raz na teście 2 kreseczki. Rozpłakałam się razem z mężem. Poszłam na betę hcg, potwierdziła wczesną ciążę. Dziwne, ale nie czułam jakoś wielkiego szczęścia. Jakbym coś przeczuwała... 2 dni później dostałam @. Ginekolog stwierdził, że to się często zdarza i musimy próbować dalej. Myślałam, że mnie to załamie. Ale nie. Teraz myślę, że najważniejsze jest zdrowie moje i moich najblizszych, to że mam kochanego męża. A dzidzia na pewno do nas przyjdzie. Święcie w to wierzę. Ty też powinnaś usiąść i pomyśleć nad tym. Tego Ci życzę

popieram komentarz Mama-Ali. Weź go sobie głęboko do serduszka. Ja z mężem staram się na poważnie od roku. Dokładnie od września 2016 r. Zrobiliśmy jakieś podstawowe badania dla mnie i męża. Wszystko wydaje się być dobrze. Zero przeciwskazań. A dzidzi jak brak tak brak. Też było/ jest mi przykro, na zjazdach rodzinnych kiedy to nie mówi się o niczym innym jak o dzieciach, kiedy to moje koleżanki zachodzą w ciąże, a tylko ja mimo starań jestem w tym samym punkcie co rok temu. Ale wiesz co mnie "uspokoiło"? W tym miesiącu (dokładnie rok od naszych starań) zobaczyłam pierwszy raz na teście 2 kreseczki. Rozpłakałam się razem z mężem. Poszłam na betę hcg, potwierdziła wczesną ciążę. Dziwne, ale nie czułam jakoś wielkiego szczęścia. Jakbym coś przeczuwała... 2 dni później dostałam @. Ginekolog stwierdził, że to się często zdarza i musimy próbować dalej. Myślałam, że mnie to załamie. Ale nie. Teraz myślę, że najważniejsze jest zdrowie moje i moich najblizszych, to że mam kochanego męża. A dzidzia na pewno do nas przyjdzie. Święcie w to wierzę. Ty też powinnaś usiąść i pomyśleć nad tym. Tego Ci życzę

Magda! po pierwsze bardzo Wam kibicuję! ja się mogę wypowiedzieć odnośnie drogi adopcyjnej, może nie do końca rozumiem Twoje podejście, rozumowanie, a może po prostu za bardzo wszystko analizujesz , nie można wszystkiego zaplanować, zwłaszcza w adopcji, jeśli ktoś teraz Ci nie powiedział co robić nie znaczy że jak problem się pojawi będzie udawał że go nie ma i odpowiedniej pomocy ze strony OA nie otrzymacie. każda para sytuacja dziecko jest inne. Ja też się bałam, myślałam a co jeśli to, a to czy tamto. Przestałam bo człowiek nie ma na to wpływu nawet rodząc własne dziecko. Nie spodziewałam się tak małego dziecka. Nie spodziewałam się zdrowego dziecka, każdy mówi mamy szczęście, Tak mamy to prawda, ale nie byliśmy w stanie tego przewidzieć, a takie same obawy kierowały nami. Jedno wiedziałam chce być mamą nie zależnie od tego jak będzie. Mieliśmy wpływ na kilka aspektów adopcji. Więc de facto wiedzieliśmy w jakimś stopniu z czym możemy się mierzyć. Niemniej jednak życzę Wam wiele radości z wspólnych chwil oraz spełnienia tego najważniejszego w życiu na jaki czekacie.

Dużo przeszłaś już w swoim życiu. Fajnie, że pomimo tylu cieżkich chwil i prób jesteście razem ze swoim mężem, bo niejedną parę takie nieudane starania potrafią pokonać. Mam nadzieję, że w końcu uda Wam się dobrnąć do celu! :*