32 dc --> 12 dpo --> 4w3d

To okropne uczucie wilgotności, co chwilę sprawdzam, czy nie ma krwi. Sama nie wiem, czy to od gorąca czy od ciąży, wydaje mi się, że w każdej ciąży tak miałam, ale i tak mnie to niepokoi.

Napisałam już list do Maleństwa. Zawsze po pozytywnym teście piszę list. Wszystkie moje dzieci będą miały taką pamiątkę po mamusi. Miałam przez chwilę wątpliwość. Bo dwa listy z czterech wcześniejszych, nie doczekają się wręczenia, poroniłam, adresat już tu nie mieszka, trzymam te karteczki i one wiercą dziurę w sercu i mózgu za każdym razem, gdy na nie trafiam. Ale cóż to dziecko, które mieszka sobie teraz u mnie pod sercem jest winne, że straciłam dwie ciąże i dlaczego ma być przez to pokrzywdzone? Dlaczego mam w nie nie wierzyć? Dlaczego mam je od razu spisywać na straty, być sceptyczna i uważać, że nic się nie dzieje? Wiem, co ma być to będzie, a ja nie mam wpływu na wiele rzeczy. Ale to nie oznacza, że poronię. Nie poronię. Nie tym razem. Już nie. Wystarczy mi strat. Zamierzam urodzić w marcu ukochanego, pachnącego, pomarszczonego noworoda. W marcu 2019. Nie dam się pojmać w szpony czarnowidztwa. I, chociaż może to brzmieć, jak bym się strasznie miotała i zaklinała los, czuję spokój. Nie robię bety, poczekam cierpliwie na pierwszą wizytę, jeszcze dwa tygodnie. Z wielką nadzieją. I przy nadziei. Powiedzmy sobie szczerze, mam za sobą dwie udane ciąże, dwie nieudane, statystyka chyba nie jest tu istotna: nie mam żadnych negatywnych objawów póki co, tempka ładna, sikańce wychodzą, dlaczego tym razem ma się nie udać? Mam dobre przeczucia, zupełnie jak nie ja.